Nous sommes prêts

Nous sommes prêts; wij zijn klaar. Met een beetje een dubbel gevoel begin ik dit bericht met het motto van Simon Fraser University. Ook ik ben (bijna) klaar hier, en dat is waarschijnlijk de laatste keer dat ik hier iets schrijf. Morgen (maandag) vertrek ik terug naar Nederland, waar ik dinsdag morgen hoop aan te komen.

Afgelopen week hebben we geprobeerd om nog zoveel mogelijk te doen en af te ronden. Een begin is gemaakt aan een gezamenlijk artikel, en dat moeten we in de komende maanden afmaken en opsturen. Als afscheid hebben Razvan en ik donderdag geluncht in een restaurant bij de universiteit, van waaruit je een mooi uitzicht over het water en de bergen aan de overkant zou moeten hebben. Zou moeten hebben, ja... Het leek alsof iemand een mooi grijs gordijn had dichtgedaan. Na het eten kon ik gelukkig zien dat dit gordijn een beetje was opgetrokken en dat er daadwerkelijk water en bergen achter lagen.
Vrijdag was de laatste dag op SFU. De dag werd afgesloten met een Trivia quiz night door een groep promovendi. Een les in nederigheid, als je weinig weet van films en tv-series, en nog minder van Amerikaanse comics, en als tot overmaat van ramp die Noord-Amerikanen ook nog antwoorden in feet, miles en graden Fahrenheit verwachten. Op zo'n moment zou je willen dat Napoleon tot hier was doorgedrongen en het metrieke Système International aan iedereen had opgelegd. Mijn grootste bijdrage aan ons team was bij de vraag naar de eerste premier van Canada, toen ik het biljet van 10 dollar tevoorschijn toverde, en deze meneer John A. MacDonald daarop toevallig was afgebeeld.
Gisteren heb ik nog wat kilometers kunnen maken op en neer naar downtown. Iets dat ik nog niet eerder noemde (denk ik) is dat er hier op bepaalde plaatsen behoorlijk veel daklozen en bedelaars zijn. Dat schijnt te komen door het vrij zachte klimaat aan deze kant van Canada. Zwervers vanuit het hele land stromen hier naartoe omdat de winter hier op straat wèl te overleven is. Nu heb ik persoonlijk iets tegen geld geven aan bedelaars. In de Westerse wereld denk ik dat er zoveel vangnetten zijn dat niemand op straat hoeft te leven. Eén mevrouw bij een bushalte (ze zag er overigens niet onverzorgd uit) spande gisteren de kroon. Ik zal haar omschrijven als licht corpulent. Met bovendien een sigaret in haar hand vroeg ze mij: "Sir, do you have some money? I am hungry." Ik bedoel maar.
Vandaag heb ik het grootste deel van het inpak- en opruimwerk gedaan. Straks gaan we nog uiteten met de mensen waarmee ik de afgelopen tijd het kantoor heb gedeeld.

En dan zit het er echt op.

Zoals ik al zei, heb ik hier een dubbel gevoel bij. (Ik weet: dit is het cliché dat wordt herhaald door iedereen die ooit een tijd in het buitenland is.) Je suis prêt? Ja en nee. Uiteindelijk ben ik tevreden over wat we hier hebben bereikt. Het is niet klaar, maar we zijn een flink stuk op weg. Vanaf nu zal het contact weer op de oude manier via Skype gaan totdat ik Razvan weer ontmoet op een conferentie in Madrid.
Nadat ik hier een beetje gewend was, is de tijd voorbij gevlogen. Het ging snel vanaf het moment dat ik het gevoel had dat het normaal was om hier te zijn. Ben ik er nu wel klaar mee? Nee, dat zeker niet. Echte heimwee heb ik niet gehad. Natuurlijk heb ik thuis wel gemist, zeker toen bepaalde foto's op Facebook er nog even inwreven dat het carnaval was, of dat er in Nederland gebarbecued kon worden. Ben ik klaar om terug naar huis te gaan? Ja, dat wel. Ik moet me voorbereiden op (meer dan) 20 graden, zag ik. Heeft Nederland dan helemaal geen winter gehad?
Natuurlijk heb ik veel mensen thuis ook moeten missen. Maud en Jule, die inmiddels waarschijnlijk allebei kunnen lopen, kunnen praten, lezen en schrijven (of niet?) en hun Ome Joep niet meer kennen... De CASA-familie in Eindhoven, de familie en vrienden thuis en onze harmonie. Benieuwd hoe het met de embouchure gesteld is...

Zelfs in de relatief korte tijd dat ik hier was, zijn er (kleine) dingen veranderd. Toen ik hier aankwam, was ik overdonderd door het grote aantal Aziaten. Zeker rond de universiteit denk ik dat minstens de helft van alle mensen Aziatische roots heeft. In de loop van de tijd raak je hieraan gewend, en eigenlijk valt het me nu niet meer zo op. Ook niet dat op veel plaatsen teksten zowel in het Engels als in een bepaalde Aziatische taal staan. Zoals het een tweetalig lang betaamt, staat op veel dingen ook nog eens alles in het Frans; met name in de supermarkt.
Van afgelopen december tot nu heb ik de wisselkoers euro : Canadese dollar zien veranderen van ongeveer 1.45 in december tot 1.55 vorige week.Het pinnen werd voor mij steeds een beetje goedkoper. De benzineprijs heb ik hier zien stijgen van ongeveer 1.30 naar 1.40 nu. Voor een Europeaan is dat nog steeds onbegrijpelijk laag: minder dan een euro per liter!
Over de veranderingen in het weer zal ik niet te veel zeggen. Dat kan hier iedere dag anders zijn. In ieder geval hebben jullie veel 'shades of grey' (50?) op mijn foto's kunnen zien.

Ga ik dingen NIET missen? Jazeker! Het vervelende mechanische cijferslot van ons kantoor; ontzettend trage mensen achter de kassa van de supermarkt; ontzettend trage mensen die voor je lopen en de weg versperren; het ontbreken van trottoirs; de bus die op het moment dat je haltenaam op het scherm verschijnt daar al bijna voorbij is; en, zoals al gezegd, feet, miles, cups, pounds en papier niet A4 maar letter-formaat.

Tot slot nog enkele dingen die ik typisch Canada vind:
- Weer over die eenheden: officieel is Canada over naar het metrieke systeem, maar in de hoofden van de mensen werkt dit niet zo. Ook verpakkingen lijken niet aangepast, alleen de aanduiding van hoeveel er in zit. Ik heb een flesje waarop letterlijk '591 mL' staat (= 20 fluid ounces, geloof ik) of een verpakking van 454 gram (= 16 ounce = 1 Imperial pound).
- Een 'obsessie' voor het maken van rijen; overal vind je van die Efteling-paaltjes met linten om de rij in goede banen te leiden en bordjes als 'Queue here -->'.
- Alcohol is hier niet te koop in de supermarkt, maar alleen door (overheid-gecontroleerde) Liquor Stores. Vreemd voor een Europeaan...

Ik voeg een aantal foto's toe van dingen die ik de afgelopen dagen ben tegengekomen.
Groeten aan iedereen, bedankt voor het lezen en voor jullie reacties, en tot zeer binnenkort in ons warme kikkerlandje,

Joep